Rüyaları Boyayan Çocuk

Mira, küçücük bir köyde yaşayan hayalperest bir kızdı. En büyük tutkusu resim yapmaktı. Ama onun fırçası sihirliydi — çünkü sadece rüyalarında çalışırdı. Uyuduğu her gece gökyüzünü pembe, bulutları turuncu, yıldızları mor renge boyardı. Sabah olduğunda ise çizdiği rüyalar, sabah güneşinin ışığında kaybolurdu.

Bir sabah Mira uyandığında odası bomboştu. Duvarlarında hiç renk yoktu, rüyalarının izi bile kalmamıştı.
“Renklerimi kim aldı?” diye fısıldadı.
Rüzgâr hafifçe perdeyi kıpırdattı. “Renklerin, unutulan hayallerle birlikte rüya dağlarına gitti,” dedi.

Mira, çantasına küçük bir boya kutusu koydu ve yola çıktı. Önce “Solgun Vadisi”ne geldi. Orada her şey griydi. Ağaçlar bile hüzünle eğilmişti. Mira, fırçasını çıkarıp bir ağacın gövdesine dokundu.
Bir anda ağaç yeşile döndü.
“Bir renk geri geldi!” dedi sevinçle.

Sonra “Sessiz Nehir”e vardı. Suyun sesi yoktu. Mira ellerini suya batırdı, suyun üstüne kalbinden gelen bir nota çizdi. Nehir maviye döndü, dalgalar şarkı söylemeye başladı.
Rüzgâr gülümsedi. “Her renkten bir hatıra kaldı artık sende.”

Son olarak “Karanlık Tepe”ye ulaştı. Orası, kaybolan tüm rüyaların toplandığı yerdi. Mira fırçasını kaldırdı ama içinde hiç boya kalmamıştı. Gözlerini kapatıp dua etti:
“Allah’ım, eğer renklerim biterse, kalbimle boyayayım.”

O an, fırçasından ışık çıktı. Gökyüzü parladı, bulutlar yeniden turuncuya, yıldızlar mora döndü. Mira’nın rüyaları geri dönmüştü.

Sabah olduğunda, köyün üstünde gökkuşağı belirdi. Herkes merakla sordu:
“Mira, bunları sen mi yaptın?”
Kız gülümsedi: “Renkleri ben değil, kalbim çizdi.”

Ve o günden sonra her sabah gökyüzü, Mira’nın rüyalarıyla uyanır oldu.

Bu masaldan öğrendiğimiz ders:
Hayaller asla kaybolmaz. İnancını koruduğunda, kalbin en güzel fırçadır — dünyayı yeniden renklendirebilir.