Neşeli Kutu Masalı

Bir zamanlar, çiçeklerle dolu bir ormanda Zıpzıp adında neşeli bir tavşan yaşarmış. Zıpzıp, uzun kulaklarını sallayıp zıplar, herkesi güldürürmüş. Bir sabah, bir çalının dibinde eski bir kutu bulmuş. Kutu, ahşaptan oyulmuş, altın işlemelerle süslüydü, sanki bir sır saklıyormuş. Zıpzıp, kutuyu sallayınca içinde hafif bir dans melodisi yankılanmış. “Bu ormanı şenlendirecek!” demiş, sevinçle.

Zıpzıp, ormanın bilge serçesi Cıvıl’a danışmış. Cıvıl, “Kutu, ormanın neşeli dansını saklar, ama üç dostun kalbiyle açılır,” demiş. Zıpzıp, kutuyu kulağına asıp dere kenarına zıplamış. Orada, kurbağa Sulu ile tanışmış. “Dansın ilk parçası, nilüferlerin gölgesinde,” demiş Sulu. Zıpzıp, nilüferlerin arasında parlayan bir mavi taş bulmuş. Taşı kutuya ekleyince, melodi daha net olmuş, ama hâlâ kapalıymış.

Zıpzıp, ikinci parça için çiçek tarlasına koşmuş. Orada, kelebek Işıltı uçuşuyormuş. “İkinci parça, papatyaların gölgesinde,” demiş Işıltı. Zıpzıp, papatyaların arasında altın bir anahtar bulmuş. Anahtarı kutuya takınca, melodi daha neşeli olmuş, ama son bir parça lazımmış. Işıltı, “Son parça, rüzgârlı tepelerde,” demiş.

Zıpzıp, tepelere zıplamış ve tilki Kurnaz’la karşılaşmış. Kurnaz, “Son parça, mağaranın derinliklerinde,” demiş. Zıpzıp, mağarada parlayan bir kristal bulmuş, ama bir karga kutuyu kapmaya çalışmış! Zıpzıp, Sulu ve Işıltı’yı çağırmış. Üçü, kargayı korkutup kristali kutuya yerleştirmiş. Kutu, birden açılmış ve neşeli bir dans melodisi ormanı sarmış! Çiçekler sallanmış, kuşlar şarkı söylemiş.

Kutu, Zıpzıp’a fısıldamış: “Dans, dostlukla canlanır.” Zıpzıp, kutuyu ormana hediye etmiş, herkes dans etsin diye. Orman sakinleri, melodide zıplamış, kahkahalar atmış. Zıpzıp, arkadaşlarıyla dans etmiş, orman şenlenmiş. Çocuklar, Zıpzıp’ın hikayesini dinlerken dostluğun her yeri neşelendirdiğini öğrenmiş. Kutu, Zıpzıp’ın kalbiyle hep melodiler çalmış, orman hiç sessiz kalmamış.