Ay Işığı Kolyesi
Küçük fare Pıpı, ormanda parlayan bir kolye bulur. Bu kolye, ay ışığını saklıyormuş! Ancak kolyenin sihri, sadece dostlukla tamamlanıyormuş. Pıpı, kolyeyi korumak için maceraya atılır. Bu masalda cesaret ve arkadaşlık dolu bir serüven sizi bekliyor!
Bir zamanlar, yemyeşil bir ormanda Pıpı adında minik bir fare yaşarmış. Pıpı, neşeli mi neşeli, meraklı mı meraklıymış. Bir gece, ay ışığının altında gezinirken, bir çalının arasında parlayan bir kolye görmüş. Kolye, gümüş bir zincirde ay şeklindeki bir taşla ışıldıyormuş. Pıpı, kolyeyi boynuna takar takmaz, etrafı ay ışığı gibi aydınlanmış! “Bu ay ışığı kolyesi!” demiş Pıpı, sevinçle zıplayarak.
Ama kolyenin sihri eksikmiş. Ormanın bilge kaplumbağası Yemyeşil, Pıpı’ya, “Bu kolye, dostların sevgisiyle tamamlanır. Üç sihirli taşı bulmalısın,” demiş. Pıpı, hemen yola çıkmış. İlk taşı bulmak için gölete gitmiş. Gölette, kurbağa Sıçrayan’la karşılaşmış. Sıçrayan, “İlk taş, nilüfer çiçeklerinin arasında,” demiş. Pıpı, minik patileriyle nilüferlere tırmanmış ve mavi bir taş bulmuş. Kolye, daha parlak ışıldamaya başlamış.
İkinci taş için Pıpı, ormanın yüksek tepelerine gitmiş. Orada, şahin Uçan’la tanışmış. Uçan, “İkinci taş, rüzgârlı kayalıklarda,” demiş ve Pıpı’yı sırtına alıp kayalıklara uçurmuş. Pıpı, rüzgârın arasından kırmızı bir taş bulmuş. Kolye, artık bir şarkı mırıldanıyormuş! Ama son taş hâlâ eksikmiş. Pıpı, ormanın kalbine, çiçek tarlasına gitmiş.
Çiçek tarlasında, kelebek Renkli’yle karşılaşmış. Renkli, “Son taş, papatyaların gölgesinde,” demiş. Pıpı, papatyaların arasında aranırken, huysuz bir karga kolyeyi kapmaya çalışmış! Pıpı, korksa da pes etmemiş. Sıçrayan, Uçan ve Renkli koşup gelmiş. Birlikte kargayı korkutmuşlar ve son taşı, yeşil bir inciyi bulmuşlar. Pıpı, taşı kolyeye takmış ve kolye, ormanı ay ışığıyla doldurmuş.
Kolye, Pıpı’ya fısıldamış: “Sihir, dostlarının sevgisiydi.” Pıpı, taşları arkadaşlarına hediye etmiş, çünkü gerçek sihrin paylaşmak olduğunu anlamış. O gece, orman bir şenlik yapmış. Pıpı, ay ışığında dans etmiş, arkadaşları ona şarkılar söylemiş. Kolye, Pıpı’nın boynunda parlamaya devam etmiş, ama artık sadece dostlukla ışıldıyormuş.
Çocuklar, Pıpı’nın hikayesini dinlerken dostluğun değerini öğrenmiş. Orman, ay ışığı kolyesinin sihriyle hep aydınlık kalmış. Pıpı ise her gece gökyüzüne bakıp gülümsemiş, çünkü kalbinin ışığı arkadaşlarıyla parlıyormuş.
