ELİF VE NİSA’NIN ANILARI
Bir zamanlar Nisa ve Elif adında iki yakın arkadaş varmış. Bunlar aynı zamanda komşularmış. Elif sabahları erkenden kalkar,hemen karşı evdeki arkadaşı Nisa’yı çağırırmış. O da gelince hemen Nisa’nın evinin karşısındaki parka giderlermiş. Beraber spor aletlerinin ayak konulan yerlerine çıkar,sağlı-sollu sallanır eğlenirlermiş.
Günlerden bir gün, Nisa ve Elif yeni bir oyun keşfetmişler. Beraber,yeni parkın yanındaki eski parkta salıncaklara binip şarkı söylemeye karar vermişler. Her gün o salıncaklara biniyor,dakikalarca şarkı ve ilahi söylüyorlarmış. Hatta bazen Nisa yeni öğrendiği bir şarkıyı Elif’e söylüyor,”bu şarkıyı biliyor musun”diyormuş. Elif de bazen “bu şarkıyı biliyor musun”diye Nisa’ya soruyormuş. Birlikte fikir alışverişleri yapıp eğlencelerine kaldıkları yerden devam ediyorlarmış. Nisa ve Elif sadece bu oyunlarla eğlenmiyormuş tabii ki.
Nisa’nın kendinden hariç bir tane kardeşi varmış o zamanlar. Bir de abisi. Elif’in de bir tane erkek kardeşi varmış. Birlikte Scooby Doo oyunu oynarlarmış. Elif,Dafne; Nisa,Velma olurmuş. Nisa’nın abisi Fred, erkek kardeşi de Scooby Doo olurmuş. Elif’in kardeşi ise Sheggy olurmuş. Hatta bir gün bir Gizem Arabası edinmek istemişler. Elif’in babasının bozuk,kapı önünde duran arabasının içine girip onu sürmeye çalışmışlar ve bunun için hep hayaller bile kurmuşlar! Birlikte oynadıkları o kadar çok oyun var ki, bunları sıralamak çok uzun olurdu…Fakat Günlerden bir gün aileleri birbirine küsünce,onlar da görüşemez olmuşlar. Sonra Nisa ve ailesi mahallede başka bir eve taşınmak zorunda kalmış. Hala evleri yakın olsa da görüşemiyorlarmış. Aradan yıllar geçmiş,Elif ve Nisa büyümüş. Aileleri küs de olsa,Hatta Elif’in kardeşi ile Nisa’nın kardeşleri bile küs de olsa;Nisa ve Elif birbirlerini hiç unutmamışlar ve anılarına hep sahip çıkmışlar her şeye rağmen…Artık ikisi de büyümüş,kocaman genç kızlar olmuşlar. Ve ailelerinin küstüğü andan beri hiç konuşamayan bu iki kız,bir gün yolun ortasında karşılaşmışlar…Bu sefer oyun oynayacak yaşta değillermiş,birbirlerine selam bile vermemişler ama Elif,Nisa’ya bakıp şaşkına gülümsemiş. Onu yıllar sonra görüyormuş,artık çok büyümüş Nisa. Nisa da Elif’e içten ve gözleri ışıldayarak bakmış,gülümseyerek.Ne bir konuşma ne bir selam…Sadece birer mutlu bakış…Bazen içimizden çok şey söylemek gelir ama o an susmak zorunda olabiliriz. Duygularımızı sözlerimizle anlatamasak bile,gözlerimiz herşeyi anlatır. Öylece geçip gitmişler birbirlerinin yanlarından. O günden sonra Elif,Nisa’yı hiç görmemiş. Ve kısa bir süre sonra başka bir şehre taşınmışlar…Fakat Elif, çocukluk arkadaşı Nisa’yı hiç unutmamış…
Arkadaşlarımız değerlidir,değerli oldukları kadar nasıl bir kişi oldukları da önemlidir. Bize yardım eden,umursayan ve gülümseten arkadaşlar belki de hayatımızı daha kolay geçirmeye vesile olabilir. Bu yüzden çocuklar;arkadaşlarınızı iyi seçin. Arkadaşlarınızla olan anılarınız,muhtemelen hayatınızın en unutulmaz parçalarından olacak. Belki konuyla ilgisiz olacak;ama size kötü davranan,vuran,devamlı kötü sözler söyleyip sizi üzen arkadaşlarınız varsa bunu mutlaka ailenize söyleyin. Utanmayın. Aileniz sizi daha iyi arkadaşlıklar kurmaya yönlendirecektir diye umuyorum. Öyleyse sizlere bugün bir görev veriyorum: en kısa zamanda arkadaşınıza onu sevdiğinizi söyleyin. Bu sizin aranızdaki bağı güçlendirebilir ve size güzel bir anı bırakabilir…
