Kayıp Çan Masalı

Bir zamanlar, yemyeşil bir ormanda Pıtı adında neşeli bir kirpi yaşarmış. Pıtı, dikenli sırtıyla yavaşça yürür, ormana gülücükler saçarmış. Bir sabah, bir ağacın gölgesinde eski bir çan bulmuş. Çan, gümüşten yapılmış gibi parlıyor, sanki bir sır saklıyormuş. Pıtı, çanı sallayınca hafif bir melodi duymuş, ama melodi yarım kalmış. “Bu ormanın kayıp neşesi!” demiş, sevinçle.

Pıtı, ormanın bilge tavşanı Hoppa’ya danışmış. Hoppa, “Çan, ormanın neşesini çağırır, ama üç dostun kalbiyle tamamlanır,” demiş. Pıtı, çanı sırtına alıp dere kenarına yürümüş. Orada, balık Parıltı yüzüyormuş. “Melodinin ilk parçası, suyun taşlarında,” demiş Parıltı. Pıtı, taşların arasında parlayan bir mavi inci bulmuş. İnciyi çana takınca, melodi daha net olmuş, ama hâlâ eksikmiş.

Pıtı, ikinci parça için çiçek tarlasına gitmiş. Orada, serçe Cıvıl’la karşılaşmış. “İkinci parça, papatyaların gölgesinde,” demiş Cıvıl. Pıtı, papatyaların arasında altın bir yaprak bulmuş. Yaprağı çana ekleyince, melodi daha neşeli olmuş, ama son bir parça lazımmış. Cıvıl, “Son parça, yüksek mağarada,” demiş.

Pıtı, mağaraya yürümüş ve kelebek Işıltı’yla tanışmış. Işıltı, “Son parça, kristal taşta,” demiş. Pıtı, mağarada parlayan bir kristal bulmuş, ama bir karga çanı kapmaya çalışmış! Pıtı, Parıltı ve Cıvıl’ı çağırmış. Üçü, kargayı korkutup kristali çana takmış. Çan, birden muhteşem bir melodi çalmış! Orman, kuş cıvıltıları, çiçek kokuları ve neşeyle dolmuş.

Çan, Pıtı’ya fısıldamış: “Neşe, dostlukla parlar.” Pıtı, çanı ormana hediye etmiş. Herkes, çanın melodisiyle dans etmiş, şarkılar söylemiş. Pıtı, arkadaşlarıyla gülmüş, orman şenlenmiş. Çocuklar, Pıtı’nın hikayesini dinlerken arkadaşlığın her yeri neşelendirdiğini öğrenmiş. Çan, Pıtı’nın kalbiyle hep çalmış, orman hiç sessiz kalmamış.