Neşeli Keman Masalı

Bir zamanlar, çiçeklerle dolu bir ormanda Kurnaz adında neşeli bir tilki yaşarmış. Kurnaz, kuyruğunu sallayıp ormanda koşturur, herkesi güldürürmüş. Bir sabah, bir ağacın gölgesinde eski bir keman bulmuş. Keman, ahşaptan oyulmuş, altın tellerle süslüydü, sanki bir sır saklıyormuş. Kurnaz, kemanın tellerine dokununca hafif bir melodi çıkmış, ama yarım kalmış. “Bu ormanı şenlendirecek!” demiş, sevinçle.

Kurnaz, ormanın bilge kaplumbağası Yavaş’a danışmış. Yavaş, “Keman, ormanın neşeli melodisini çalar, ama üç dostun kalbiyle tamamlanır,” demiş. Kurnaz, kemanı kuyruğuna sarıp dere kenarına koşmuş. Orada, kurbağa Sulu ile tanışmış. “Melodinin ilk parçası, nilüferlerin gölgesinde,” demiş Sulu. Kurnaz, nilüferlerin arasında parlayan bir mavi taş bulmuş. Taşı kemanın yanına koyunca, melodi daha net olmuş, ama hâlâ eksikmiş.

Kurnaz, ikinci parça için çiçek tarlasına gitmiş. Orada, serçe Cıvıl uçuşuyormuş. “İkinci parça, papatyaların gölgesinde,” demiş Cıvıl. Kurnaz, papatyaların arasında altın bir yay bulmuş. Yayı kemanla birleştirince, melodi daha neşeli olmuş, ama son bir parça lazımmış. Cıvıl, “Son parça, rüzgârlı tepelerde,” demiş.

Kurnaz, tepelere koşmuş ve kelebek Işıltı’yla karşılaşmış. Işıltı, “Son parça, mağaranın derinliklerinde,” demiş. Kurnaz, mağarada parlayan bir kristal bulmuş, ama bir karga kemanı kapmaya çalışmış! Kurnaz, Sulu ve Cıvıl’ı çağırmış. Üçü, kargayı korkutup kristali kemanla birleştirmiş. Keman, birden muhteşem bir melodi çalmış! Orman, kuş cıvıltıları, çiçek kokuları ve neşeyle dolmuş.

Keman, Kurnaz’a fısıldamış: “Melodi, dostlukla canlanır.” Kurnaz, kemanı ormana hediye etmiş, herkes şarkıyı duysun diye. Orman sakinleri, kemanın melodisiyle dans etmiş, gülmüş. Kurnaz, arkadaşlarıyla kahkahalar atmış, orman şenlenmiş. Çocuklar, Kurnaz’ın hikayesini dinlerken dostluğun her melodiyi güzelleştirdiğini öğrenmiş. Keman, Kurnaz’ın kalbiyle hep çalmış, orman hiç sessiz kalmamış.