Minik Kelebek ve Büyük Orman
Bu masal, yardımseverliğin ve arkadaşlığın gücünü anlatır. Maviş ve tavşan arasındaki dostluk, doğanın bize sunduğu güzellikleri ve her anımızda birbirimize nasıl yardımcı olabileceğimizi simgeler. Gerçek dostlar, her zaman yanımızdadır ve birlikte her zorluğu aşabiliriz.
Bir zamanlar, yemyeşil ağaçlarla dolu büyük bir ormanda, minik bir kelebek yaşardı. Bu kelebeğin adı Maviş’ti. Maviş, tüyleri kadar zarif, kanatları kadar hafifti. Her sabah güneşin ilk ışıklarıyla birlikte uyanır, uçmak için ormanın içinde neşeyle kanat çırparak uçardı. Maviş’in kanatları, gün boyunca ormanda renkli bir iz bırakır, diğer hayvanları da mutlu ederdi.
Bir gün, Maviş’in hayatında yeni bir şeyler başladı. Ormanın derinliklerinden gelen bir sesi duydu. “Yardım edin!” diye bir ses yükseldi. Maviş hemen sesi takip etmeye karar verdi. Uçarken, sesin geldiği yere yaklaştı ve bir ağacın altında minik bir tavşan gördü. Tavşan çok üzgündü. Maviş hemen ona yaklaştı.
“Merhaba! Yardım etmek ister misin?” diye sordu Maviş.
Tavşan başını kaldırdı ve gözleri dolu dolu bir şekilde, “Ormanın içinde kayboldum. Eve nasıl döneceğimi bilemiyorum. Lütfen bana yardımcı ol!” dedi.
Maviş, tavşana gülümseyerek, “Merak etme! Sana yol gösterebilirim. Birlikte ormanın en güzel yerlerinden geçeceğiz ve evine döneceğiz.” dedi.
İlk başta tavşan biraz korkmuştu ama Maviş’in nazik sesi ve güven veren bakışları onu rahatlatmıştı. Maviş, tavşanı alıp uçmaya başladı. Gökkuşağı renklerinde parlayan kanatlarıyla tavşana yol gösteriyordu. Maviş, tavşanı ormanın içinde en güzel çiçeklerle dolu alanlardan, yüksek ağaçlardan ve sakin göletlerden geçirerek, doğru yolu bulmalarını sağladı.
Tavşan, Maviş’in rehberliğinde ormanda adım adım ilerlerken, ormanın güzelliklerini yeniden keşfetmeye başladı. Maviş ona, “Doğa her zaman yanındadır, yeter ki ne kadar değerli olduğunu unutma.” diyerek tavşanın güvenini kazandı.
Bir süre sonra, tavşanın evi ortaya çıktı. Tavşan büyük bir mutlulukla oraya ulaştı ve Maviş’e teşekkür etti. “Gerçekten de senin gibi bir dostum olduğu için çok şanslıyım,” dedi tavşan.
Maviş gülümsedi ve “Ormanın her köşesinde bir arkadaş var, yeter ki birbirimize yardımcı olalım,” dedi. Maviş, kanatlarını çırptı ve uçarak ormanın diğer köylerine doğru ilerledi.
Ve o günden sonra, Maviş her sabah ve akşam ormanın içinde uçarken, her zaman birine yardım etmeye çalıştı. Çünkü ona göre en güzel şey, diğerlerine yardımcı olmaktı.
