Unutkan Yıldızın Dileği
Gökyüzündeki yıldızların arasında biri hep geç kalır, parlamayı unuturdu. Diğer yıldızlar ona “Unutkan Yıldız” derdi. Ama o, parlamayı değil, dilek tutmayı severdi. Bir gece, küçük bir çocuğun kalbinden gelen dilek, ona ışığını hatırlatacaktı.
Gökyüzü geceleri pırıl pırıl olurdu ama bir yıldız vardı ki, hep biraz soluk parlıyordu. Adı Nilo’ydu. Ne zaman Ay Dede sayım yapacak olsa, Nilo bir bulutun arkasında kalır, parlamayı unuturdu.
“Ah Nilo,” derdi Ay Dede, “yine mi unuttun ışığını?”
Nilo utangaç bir şekilde, “Ama ben dilekleri dinliyordum,” diye fısıldardı.
Bir gece dünyadan bir ses geldi. Küçük bir çocuk pencereden gökyüzüne bakıyordu.
“Sevgili yıldız,” dedi, “annem hasta. Lütfen iyileşsin.”
Nilo’nun içi birden ısındı. “Bu dileği unutmamalıyım!” diye düşündü.
Fakat sabah olduğunda rüzgârlar esti, bulutlar geçti, Nilo dileği nereye koyduğunu unuttu! Panikle yıldızların arasında dolaştı.
“Sen bir dilek gördün mü?” diye sordu Kuyruklu Yıldız’a.
Kuyruklu Yıldız gülümsedi. “Ben hep koşarım, dilekleri değil, yönleri taşırım.”
Nilo üzülmüştü. “Ben nasıl parlayayım şimdi?”
Tam o sırada Güneş doğdu. Altın ışıklarıyla gökyüzünü aydınlatırken, Nilo’nun üzerine düştü.
“Senin ışığın dışarıda değil, içindedir,” dedi Güneş. “Birine iyilik düşündüğün an zaten parlıyorsun.”
Nilo bu sözleri duyunca kalbi ışıldadı. Gecenin gelmesini bekledi.
Güneş battığında, o güne kadar hiç olmadığı kadar parladı. Işığı doğrudan o küçük çocuğun penceresine vurdu.
Çocuk başını kaldırdı. “Anne, bak! Yıldız parlıyor!”
Kadın gülümsedi, uzun zaman sonra ilk kez rahat uyudu.
Ertesi sabah çocuk pencereden el salladı. “Teşekkür ederim, yıldız!”
O andan sonra Nilo artık hiçbir şeyi unutmadı. Çünkü o artık biliyordu: ışığını paylaşan, hiçbir dileği kaybetmez.
Ve her gece yeni dilekler geldiğinde, Nilo parladı, dinledi ve kalbinde sakladı — hiç unutmadı.
Bu masaldan öğrendiğimiz ders:
İyilikle parlayan kalpler asla sönmez. Unutsan bile, sevgiyle yapılan her dua bir yıldız gibi yeniden doğar.
