Cesur Minik Ayıcık
Cesur Minik Ayıcık masalı, korkularını yenmeye çalışan küçük bir ayıcık olan Karamel'in hikayesini anlatıyor. Arkadaşı Pofuduk kaybolunca, Karamel tüm korkularına rağmen ormanın derinliklerine cesurca yolculuk yapıyor ve arkadaşını kurtarıyor. Bu masal, dostluk ve cesaretin önemini vurguluyor.
Bir varmış, bir yokmuş, ormanın derinliklerinde küçük bir ayıcık yaşarmış. Bu ayıcığın adı Karamel’miş. Karamel, diğer hayvanlara göre daha küçük ve ürkekmiş ama kalbi kocamanmış. Onun en sevdiği şey ise ormanda dolaşıp yeni arkadaşlar edinmekmiş. Ama ne zaman ormanın derinliklerine gitmek istese, büyük ağaçlar ve karanlık patikalar ona çok korkutucu gelirmiş.
Bir gün, Karamel’in en yakın arkadaşı olan Sincap Pofuduk, bir kış hazırlığı için ceviz toplarken kaybolmuş. Karamel, arkadaşını bulmak için çok endişelenmiş ama derin ormana tek başına girmeye korkmuş. “Eğer ormanda kaybolursam ne yaparım?” diye düşünmüş. Fakat kalbindeki dostluk sevgisi korkusundan daha büyükmüş.
Karamel derin bir nefes almış ve “Arkadaşımı bulmalıyım,” demiş kendi kendine. Cesurca adımlar atarak ormanın içine doğru yürümeye başlamış. Her ağaç gövdesi ona dev gibi görünmüş, her çıtırtı onu ürkütmüş. Ama Karamel, Pofuduk’u düşünerek yürümeye devam etmiş.
Bir süre sonra Karamel, büyük bir nehrin kenarına gelmiş. Nehrin öteki tarafında bir gölge görmüş, bu gölge Pofuduk’a çok benziyormuş. “Pofuduk! Sen misin?” diye seslenmiş Karamel. Nehrin diğer tarafındaki ses, “Evet! Buradayım, Karamel! Yardım et!” demiş.
Karamel, nehrin üzerinde küçük bir köprü görmüş ama köprü eski ve sallantılıymış. Korku içinde kalbi çarparken, “Eğer bu köprüden geçersem, düşer miyim acaba?” diye düşünmüş. Ancak Pofuduk’un sesini duyduğunda cesaretini toplamış. “Arkadaşımın bana ihtiyacı var,” demiş.
Yavaşça köprünün üzerine adım atmış. Rüzgar esip köprüyü salladıkça, Karamel biraz daha korkmuş ama adım adım ilerlemeye devam etmiş. Sonunda nehrin diğer tarafına varmış ve Pofuduk’a sarılmış. “Seni buldum!” demiş Karamel sevinçle.
Pofuduk, “Sen olmasaydın burada ne yapardım bilmiyorum, Karamel! Çok cesur bir ayıcık olduğunu biliyordum!” demiş.
Karamel, Pofuduk’u güvenli bir şekilde eve götürmüş. O gün Karamel, korkularının üzerine giderek ne kadar cesur olduğunu fark etmiş. Artık ormanda dolaşırken eskisi kadar korkmuyormuş, çünkü yanında arkadaşları olduğu sürece her şeyin üstesinden gelebileceğini biliyormuş.
Ve böylece, Karamel ve Pofuduk, ormanın cesur dostları olarak mutlu bir şekilde yaşamaya devam etmişler.
