Gümüş Orman’ın Kalbi

Bir zamanlar, uzak dağların ardında Gümüş Orman adında büyülü bir yer vardı.
Ağaçların yaprakları gümüş gibi parlar, geceleri yıldız ışığı altında dans ederdi.
Kimse ormana girmeye cesaret edemezdi çünkü oranın ruhunun var olduğuna inanılırdı.

Köyde Elif adında meraklı bir kız yaşardı.
Her gece penceresinden ormana bakar, parlayan yapraklara hayran kalırdı.
Bir sabah dedesiyle yürüyüşe çıktığında sordu:
“Dede, Gümüş Orman neden kimseye konuşmaz?”
Dedesi gülümsedi: “Çünkü kimse onu dinlemeyi bilmez.”

Elif’in içinde bir merak ateşi yandı.
Ertesi gün küçük bir fener alıp ormana doğru yürüdü.
Kuş sesleri bir anda sustu, hafif bir sis çöktü.
Ama Elif korkmadı.
Bir ağacın gövdesine dokundu.
“Seni dinlemeye geldim,” dedi.

Ve o anda inanılmaz bir şey oldu.
Ağaç titredi, ardından yumuşak bir ses duyuldu:

“Yüzyıllardır kimse bizi duymadı…”

Elif etrafına baktı, yapraklar hışırdadı.
Köklerin altından minik ışıklar yükseliyordu.
Sanki ormanın kalbi atıyordu!
Ağaçlar konuşmaya devam etti:

“İnsanlar geldi, kesip götürdü. Ama rüzgârla gelen çocuklar bizi hatırlar.”

Elif dizlerinin üstüne çöktü.
“Size söz veriyorum,” dedi. “Artık kimse size zarar vermeyecek.”

O sırada, ormanın merkezinde gizli bir göl parladı.
Suların ortasından bir ışık sütunu yükseldi.
Ağaçlar hep bir ağızdan fısıldadı:

“Ormanın kalbi yeniden atıyor.”

Elif ellerini kalbine koydu, o sesi hissetti:
“Dum… dum…”
Rüzgâr saçlarını savururken, kuşlar geri döndü, yapraklar müzik gibi sallandı.

Köy halkı ertesi sabah ormandan çıkan kuş seslerini duydu.
Ve şaşkınlıkla gördü ki, yıllardır kuruyan ağaçlar yeniden yeşermişti.
Elif köy meydanında toplandı.
“Elinizdeki baltalarla değil, kalplerinizle gelin,” dedi.
İnsanlar sustu.
O gün herkes ormana fidan dikti.

Yıllar sonra Gümüş Orman, ülkenin en canlı yeri oldu.
Kuşlar, geyikler, hatta arılar bile dönüp geldi.
Ve ormanın girişinde bir tabela asılıydı:

“Doğayı dinleyenler, kalbini duyar.”

Geceleri ormanda hâlâ o kalp sesi yankılanırdı.
Ve rüzgâr her estiğinde, yapraklar fısıldardı:

“Teşekkür ederiz, Elif.”