Kayıp Fener Masalı

Bir zamanlar, çiçeklerle kaplı bir ormanda Işıltı adında neşeli bir kelebek yaşarmış. Işıltı, kanatlarını çırparak ormanda dans eder, herkese neşe saçarmış. Bir akşam, bir papatyanın gölgesinde eski bir fener bulmuş. Fener, gümüş çerçeveli ve tozluymuş, sanki bir sır saklıyormuş. Işıltı, feneri kanatlarıyla sallayınca hafif bir ışık parlamış, ama sönük kalmış. “Bu ormanın kayıp bahçesi olmalı!” demiş, sevinçle.

Işıltı, ormanın bilge tavşanı Zıpzıp’a danışmış. Zıpzıp, “Fener, ışık bahçesine götürür, ama üç dostun kalbiyle parlar,” demiş. Işıltı, feneri kanatlarına alıp dere kenarına uçmuş. Orada, kurbağa Sulu ile tanışmış. “Fenerin ilk parçası, nilüferlerin gölgesinde,” demiş Sulu. Işıltı, nilüferlerin arasında parlayan bir mavi taş bulmuş. Taşı fenerin içine koyunca, ışık biraz güçlenmiş, ama hâlâ zayıfmış.

Işıltı, ikinci parça için çiçek tarlasına uçmuş. Orada, serçe Cıvıl uçuşuyormuş. “İkinci parça, papatyaların gölgesinde,” demiş Cıvıl. Işıltı, papatyaların arasında altın bir ip bulmuş. İpi fenerin etrafına sarınca, ışık daha parlak olmuş, ama son bir parça lazımmış. Cıvıl, “Son parça, rüzgârlı tepelerde,” demiş.

Işıltı, tepelere uçmuş ve tilki Kurnaz’la karşılaşmış. Kurnaz, “Son parça, mağaranın derinliklerinde,” demiş. Işıltı, mağarada parlayan bir kristal bulmuş, ama bir karga feneri kapmaya çalışmış! Işıltı, Sulu ve Cıvıl’ı çağırmış. Üçü, kargayı korkutup kristali fenerin içine yerleştirmiş. Fener, birden muhteşem bir ışık saçmış! Işık, ormanı aydınlatıp ışık bahçesine giden yolu göstermiş. Bahçe, çiçeklerle ve neşeli melodilerle doluydu.

Fener, Işıltı’ya fısıldamış: “Işık, dostlukla parlar.” Işıltı, feneri ormana hediye etmiş, herkes bahçeyi görsün diye. Orman sakinleri, bahçede dans etmiş, gülmüş. Işıltı, arkadaşlarıyla şarkılar söylemiş, orman şenlenmiş. Çocuklar, Işıltı’nın hikayesini dinlerken dostluğun her yolu aydınlattığını öğrenmiş. Fener, Işıltı’nın neşesiyle hep parlamış, bahçe hiç karanlık kalmamış.