Tilki ile Üzümler

Bir varmış, bir yokmuş… Uzak ve büyük bir ormanda, kurnaz ve hırslı bir tilki yaşarmış. Tilki, her gün yiyecek bulmak için ormanda dolaşır, karşılaştığı fırsatları değerlendirmeye çalışırmış. Bir gün açlıktan karnı guruldayarak dolaşırken, yüksek dallarında salkım salkım üzüm asılmış olan büyük bir asma ağacına rastlamış. Üzümler o kadar parlak ve lezzetli görünüyormuş ki tilkinin ağzı sulanmış.

Tilki, kendi kendine, “Bu üzümler tam bana göre! Karnımı doyuracak kadar çok ve tatlı olmalı!” diye düşünmüş. Hemen harekete geçmiş, fakat üzüm salkımları oldukça yüksekteymiş. Tilki, biraz geri çekilip hızla ileri atılmış ve üzümleri yakalamak için zıplamış. Ancak üzümlere ulaşamamış. Bu ilk denemesinde başarısız olunca, daha da yükseğe zıplamak için yeniden denemeye karar vermiş.

Bu sefer daha da güçlü bir zıplama yapmış ama yine üzümlere yetişememiş. Tilki inatçıymış, pes etmeye hiç niyeti yokmuş. Yerden taşlar toplayıp asmaya fırlatmaya başlamış, ama bu da işe yaramamış. Saatlerce denemiş durmuş; her defasında ya biraz daha yükseğe zıplamış ya da farklı bir yol denemiş, fakat nafile.

Tilkinin enerjisi tükenmeye başlamış. Artık üzümleri alacak gücü kalmadığında, kendini yere bırakarak, “Bu üzümler kesinlikle ekşi! Zaten benim gibi birinin bu üzümleri yemesine gerek yok. Onlar benim damak zevkime uygun değil!” diyerek kendi kendini avutmaya çalışmış.

Bunu söyleyerek gururunu kurtarmış gibi görünse de aslında içten içe çok üzülmüş. Üzümlere ulaşamamak onu hayal kırıklığına uğratmış ama gururundan vazgeçmek istememiş. Böylece tilki, karnı aç bir şekilde ormandan uzaklaşmış. Üzümleri unutmaya çalışarak yoluna devam etmiş, ama her adımda aklı hala o parlak üzümlerdeymiş.

Bu olay, tilkiye ve ormanda yaşayan diğer hayvanlara bir ders olmuş: Bir şeyi başaramadığında ya da ulaşamadığında, onu küçümsemek yerine hatalarından ders çıkarmak daha doğruymuş. Çünkü gerçek cesaret, başarısızlıkla yüzleşmek ve pes etmeden denemeye devam etmekmiş.