Uyumak İstemeyen Yıldız

Gökyüzü geceleri binlerce yıldızla doluydu. Her biri sırayla parlar, sabah olunca yavaşça gözden kaybolurdu. Ama içlerinden biri, diğerlerinden farklıydı: küçük yıldız Pina.
Pina, ışığını kaybetmekten korkardı. “Ya uyursam ve bir daha parlayamazsam?” diye düşünürdü.

Güneş doğarken diğer yıldızlar tatlı bir uykuya dalar, gökyüzü sakinleşirdi. Pina ise yerinde duramazdı.
“Benim ışığım en parlak olacak!” diyerek sabah da parlamaya çalışırdı.
Ancak gün geçtikçe yorgun düşmeye başladı. Işığı titriyor, rengi soluyordu.

Bir sabah Ay Dede ona baktı.
“Pina, neden hiç uyumuyorsun?” diye sordu yumuşak bir sesle.
“Çünkü ben kaybolmak istemiyorum,” dedi Pina.
Ay Dede gülümsedi. “Hiçbir yıldız kaybolmaz, sadece dinlenir. Parlamak için önce karanlığa ihtiyacın var.”

Pina anlamadı ama başını salladı.
O gece rüzgâr sert esti. Bulutlar toplandı, gökyüzü kararınca Pina’nın ışığı neredeyse görünmez oldu. Korkudan titredi.
“Ben sönüyorum!” diye ağladı.

Tam o sırada bir çocuk penceresinden dışarı baktı. Gözlerini kapatıp dua etti:
“Sevgili yıldız, lütfen düşme. Ben senin ışığını hep görürüm.”

Pina, o duayı duyunca içi ısındı.
“Demek ki biri beni görebiliyor,” dedi gülümseyerek.
Ve o anda fark etti: ışığı azalsa bile birinin kalbinde hâlâ parlıyordu.

O gece ilk kez gözlerini kapattı. Bulutların ardında tatlı bir uykuya daldı.
Sabah olduğunda gökyüzü maviye bürünmüştü, ama Pina’nın içinde yepyeni bir enerji vardı.
Akşam geri döndüğünde, ışığı o kadar parlaktı ki diğer yıldızlar bile şaşırdı.

“Nasıl bu kadar ışıltılı oldun?” diye sordular.
“Dinlenince kalbim yeniden doğdu,” dedi Pina. “Artık biliyorum, bazen sönmek bile ışığın bir parçası.”

O günden sonra Pina, geceleri parladı, sabah olunca uyudu.
Ama gökyüzünde onu gören her çocuk, bilirdi ki o küçük yıldız, asla gerçekten kaybolmamıştı.

Bu masaldan öğrendiğimiz ders:
Dinlenmek, vazgeçmek değildir. Bazen durmak, yeniden parlamanın en güzel başlangıcıdır.