Uykucu Bulut

Gökyüzü, yıldızların ışıklarıyla süslenmişti. Her yıldız gülüyor, ay sakince parlıyordu.
Ama bir bulut vardı ki, ne yaparsa yapsın gözlerini kapatamıyordu.
“Of… yine uykum kaçtı!” diye homurdandı.
O, gökyüzünün en minik bulutuydu: Pufu.

Yanındaki yıldız arkadaşlarına seslendi:
“Hey! Siz nasıl bu kadar rahat uyuyorsunuz?”
Bir yıldız kahkahasını tutamadı. “Biz parlamayı severiz, uyumayı değil!”
Ay da gülümsedi. “Belki de yanlış yerde arıyorsun uykuyu, küçük bulut.”

Pufu’nun kafası karıştı. “Yanlış yerde mi?”
“Evet,” dedi Ay. “Uykuyu bulmak için önce kalbini sessizleştirmen gerekir. Hadi, belki yeryüzünde biri sana yardım eder.”

Böylece Pufu, yavaşça süzülerek gökyüzünden inmeye başladı.
İlk uğradığı yer, bir ormandı.
Ağaçlar fısıldaşıyor, yapraklar hışırdıyordu.
“Burada uyuyabilir miyim?” diye sordu Pufu.
Ağaçlar gülerek cevapladı: “Biz uyumayız, sadece köklerimizle rüya görürüz.”

Pufu usulca oradan uzaklaştı.
Sonra bir dağın tepesine kondu.
Orada rüzgâr dans ediyordu, fısıltılarla doluydu.
“Rüzgâr, bana sessizliği öğretir misin?”
Rüzgâr gülümsedi. “Ben sessiz olamam, ben hep anlatırım. Ama dinlemeyi öğrenirsen, içimde sessizliği bulursun.”

Bulut düşündü. Dinlemek…
Gözlerini kapadı, rüzgârın her esişini hissetti.
Bir süre sonra, içinden geçen düşünceler de rüzgârla birlikte dağıldı.
O an fark etti ki, sessizlik dışarıda değil, içindeydi.

Pufu yeniden gökyüzüne döndü. Ay hâlâ oradaydı.
“Ne öğrendin, küçük bulut?” diye sordu.
Pufu yavaşça gülümsedi. “Uyku, sessiz bir kalpte saklanırmış. Artık içim huzurlu.”

Ay gülümsedi. “O zaman iyi geceler, Pufu.”

Pufu yavaşça kendini bıraktı. Yıldızların arasına uzandı, başını bir ışık huzmesine koydu.
İlk kez gerçekten uyuyordu.
Rüyasında denizleri, dağları, çocukların gülüşlerini gördü.
Ve o günden sonra, ne zaman bir çocuk uyumakta zorlanırsa, Pufu sessizce onun penceresine gelir, yastığının üzerine konardı.

Eğer bir gece odana yumuşak bir serinlik dolarsa, bil ki Uykucu Bulut seni de bulmuştur.