Fısıldayan Yaprak

Ormanın en yaşlı ağacı olan Çınar Baba’nın dallarında binlerce yaprak yaşardı. Her biri güneşi selamlar, rüzgârla dans ederdi. Fakat onlardan biri, küçük ve parlak yeşil bir yaprak, diğerlerinden farklıydı. Adı Fısıldayan Yaprak’tı çünkü o, gerçekten konuşabiliyordu.

Her sabah rüzgâra “Bugün nereye gidiyorsun?” diye sorar, gece olunca yıldızlara “Siz hiç düşmekten korkmuyor musunuz?” diye fısıldardı. Çınar Baba onun merakını severdi ama bir gün şöyle dedi:
“Evlat, bazen sessizlik de konuşur.”

Bir sabah şiddetli bir fırtına çıktı. Dallar titredi, yapraklar savruldu. Fısıldayan Yaprak da rüzgârın kollarında döne döne uzaklara uçtu. İlk defa yalnız kalmıştı. Rüzgâra seslendi ama rüzgâr cevap vermedi. “Artık kimse beni duymuyor,” dedi üzgün bir şekilde.

Yere düştüğünde küçük bir karınca yaklaştı. “Sen kimsin?” diye sordu.
“Ben… bir yaprağım. Konuşabiliyorum ama artık kimse dinlemiyor.”
Karınca gülümsedi. “Beni dinleyebilirsin istersen. Biz karıncaların da hikâyeleri vardır.”

O gün Fısıldayan Yaprak ilk kez sadece dinledi. Karıncaların kış hazırlıklarını, yağmurdan kaçışlarını, dostluklarını öğrendi. Sonra bir çiçek ona seslendi, “Senin fısıltın bana suyun geldiğini haber verdi. Sayende büyüdüm.”

Fısıldayan Yaprak şaşırdı. “Ben farkında bile değildim!”
Çiçek gülümsedi: “Bazen en güçlü ses, farkında olmadan söylediğin güzel şeylerdir.”

Rüzgâr yeniden estiğinde, Yaprak hafifçe havalandı ve Çınar Baba’nın dallarına geri döndü. Artık fısıltısı daha sakindi ama anlamı daha büyüktü.
“Baba,” dedi, “artık sessizliğin de konuştuğunu biliyorum.”

O günden sonra Fısıldayan Yaprak her rüzgâr estiğinde sadece bir cümle söylerdi:
“Dinlemeyi bilen her kalp, doğanın sesini duyar.”

Bu masaldan öğrendiğimiz ders:
Konuşmak kadar dinlemek de değerlidir. Gerçek bilgelik, sessizliği anlayabilmektir.