Yağmurdan Korkan Güneş
Bir zamanlar gökyüzünde hep parlayan, hiç bulutlara karışmayan bir güneş vardı. Yağmuru görünce hemen saklanır, “Ben ıslanırsam sönerim,” derdi. Fakat bir gün küçük bir çiçeğin duası, güneşe cesareti öğretti. Ve o günden sonra gökyüzü gökkuşağıyla tanıştı.
Gökyüzünde her sabah aynı manzara yaşanırdı. Güneş gülümser, bulutlar dans ederdi. Ama ne zaman yağmur bulutları yaklaşsa, Güneş hemen kaçardı.
“Benim görevim ısıtmak,” derdi gururla. “Islanırsam ışığım söner.”
Bulutlar üzülür, rüzgâr iç çekerek “Ah, Güneş yine kaçtı,” derdi.
Bir gün, aşağıda küçük bir çiçek filizlendi. Adı Lila’ydı. Her sabah Güneş’e doğru uzanırdı ama hava değişince Güneş kaybolur, yağmur yağardı.
Bir sabah gökyüzüne seslendi:
“Ey Güneş! Benim büyümem için hem senin ışığına hem yağmurun suyuna ihtiyacım var. Neden hep kaçıyorsun?”
Güneş cevap veremedi. Çünkü hiç böyle düşünmemişti.
Yağmuru hep tehlike sanmış, ama belki de dosttu.
Bir gün gökyüzü karardı. Bulutlar geldi, rüzgâr uğuldadı.
“Bu sefer kaçmayacağım,” dedi Güneş.
Yağmur başladı, damlalar Güneş’in ışıklarıyla buluştu. Bir anda gökyüzü parladı!
Damlalar renkleniyor, sanki gökyüzü boyanıyordu.
Bulutlar şaşırdı. “Bu da ne?”
Rüzgâr heyecanla bağırdı: “Bir gökkuşağı doğdu!”
Aşağıda çiçek Lila sevinçle dans etti.
“İşte! Hem ışık hem yağmur bir arada! Teşekkür ederim, Güneş!”
Güneş gülümsedi.
“Meğer birlikte olduğumuzda daha güzelmişiz,” dedi.
O günden sonra Güneş, yağmuru görünce kaçmadı.
Birlikte olduklarında gökyüzü hep gökkuşağıyla süslenirdi.
Günler geçti. Artık herkes o manzarayı bekler olmuştu.
Çocuklar gökyüzüne bakar, “Bugün Güneş yağmurla buluştu mu?” diye sorardı.
Her buluşmada bir gökkuşağı doğar, renkleri ormana umut taşırdı.
Ve Lila her sabah başını gökyüzüne kaldırıp fısıldardı:
“Cesaret, bazen ışığın suyla tanışmasıdır.”
Bu masaldan öğrendiğimiz ders:
Korkularımız, dostlarımızın kılığına girmiş fırsatlardır. Bazen en güzel şeyler, cesaret edip kaçmadığımızda ortaya çıkar.
