Gökyüzü Saati

Bir kasaba vardı, adı Zemberek Vadisi.
Burada her şey kusursuz bir düzende ilerlerdi: sabahları aynı saatte güneş doğar, akşamları yıldızlar tek tek sırayla parlar, rüzgâr bile zamanı şaşırmazdı.
Çünkü gökyüzünde her şeyi yöneten kocaman bir saat vardı — Gökyüzü Saati.

Bu saatin tik takları sadece zamanı değil, mevsimleri de düzenlerdi.
Ama bir sabah, kuşlar ötmedi.
Güneş doğdu ama gökyüzü karanlıktı.
Çünkü Gökyüzü Saati durmuştu.

Küçük Mira, evinin damında otururken gökyüzüne baktı.
“Anne, saat durursa günler de biter mi?” diye sordu.
Annesi gülümsedi ama sesi titredi. “Belki biri onu yeniden çalıştırmalıdır.”

O “biri” olmaya karar verdi.
Sırt çantasına bir pusula, biraz su, bir de cesaretini koydu.
Ve dağın tepesine doğru yürümeye başladı.

Yol uzundu.
Karanlıkla aydınlık birbirine karışıyor, bazen sabah birden geceye dönüyor, bazen de yıldızlar gündüz görünüyordu.
Mira şaşırmadı. “Demek zaman karışınca renkler de karışıyor,” dedi kendi kendine.

Dağın zirvesine vardığında Gökyüzü Saati’ni gördü.
Devasa dişliler yavaş yavaş dönüyordu, ama ortadaki kalp şeklindeki parça çatlamıştı.
Yanında bir yazı vardı:

“Zaman, sabırla tamir olur.”

Mira, çatlağın arasına ellerini koydu.
Ama saat çok soğuktu.
Bir damla gözyaşı ellerine düştü — kendi gözyaşıydı.
Gözyaşı çatlağın içine süzüldü ve saatin kalbi bir anda parladı.
Tik… tak… tik… tak…

Zaman yeniden akmaya başladı!
Güneş geri döndü, kuşlar ötmeye başladı, yıldızlar sırayla yanıp sönüyordu.

Ama Mira artık farklıydı.
O, zamanı onaran çocuktu.

Köye döndüğünde herkes şaşkındı.
“Nasıl yaptın?” diye sordular.
Mira gülümsedi.
“Zaman bazen bozulmaz, sadece durup dinlenmek ister. Ona biraz sevgi verince yeniden yürür.”

O günden sonra Gökyüzü Saati hiç durmadı.
Ve Mira, her gece yıldızlara bakarken fısıldadı:

“Zaman, kalbimizdeki sabırla döner.”