Paylaşan Kalpler

Bir dağın eteğinde, rüzgârın melodisini taşıdığı bir köy vardı. Bu köyde yaşayan her insanın kalbinin içinde minik bir ışık yanardı. Bu ışık, ne kadar paylaşılırsa o kadar parlıyordu; ama kimse bunu bilmiyordu. Herkes kendi ışığını saklar, başkalarının ışığının sönmesini umursamazdı.

Köyün en küçük kızı Elanur, her sabah göle bakar, suyun üzerindeki yansımalarla konuşurdu. “Keşke herkes birbirine gülse,” derdi. Ama insanlar yorgun, sessiz ve birbirine uzak yaşardı. Bir sabah Elanur, göl kenarında ağlayan bir çocuk gördü.
“Ne oldu?” diye sordu.
Çocuk içini çekti. “Kalbimdeki ışık sönüyor. Kimse bana bakmıyor, kimse benimle oynamıyor.”

Elanur düşündü. Kendi kalbinden bir kıvılcım koparıp çocuğun avucuna bıraktı. “Al, bu senin olsun.”
O an gölün üzerindeki yansıma parladı. Çocuğun gözleri ışıldadı. “Kalbim ısındı!” dedi gülümseyerek.

Bu olayı gören köy halkı şaşırdı.
“Nasıl olur?” dediler. “Kendi ışığını verdin ama seninki neden sönmedi?”
Elanur gülümsedi. “Paylaşmak söndürmez, büyütür.”

O günden sonra köyde garip bir şey olmaya başladı. İnsanlar birbirine ışık vermeye başladıkça, gökyüzü daha mavi, çiçekler daha renkli oldu. Rüzgâr bile daha yumuşak esmeye başladı.
Bir süre sonra köyde artık karanlık yoktu. Geceleri bile pencerelerden sıcak ışıklar süzülüyordu. Çünkü herkesin kalbinde bir parça başkasından kalmıştı.

Bir gün uzak diyarlardan bir tüccar geldi. “Bu köy neden böyle parlak?” diye sordu.
Yaşlı bir kadın gülümsedi: “Biz karanlığı kovmadık, sadece birbirimizi aydınlattık.”

Elanur artık büyümüştü ama her sabah göl kenarına giderdi. Göl, onun yansımasını değil, bütün köyün ışığını gösterirdi. Her dalga, her parıltı, bir kalbin sevgisiydi.

Bir sabah, gökten bir kuş indi. Gagasında bir not vardı:

“Işığını paylaştığın sürece asla karanlıkta kalmazsın.”

Elanur notu göğsüne bastı, gülümsedi. Çünkü biliyordu:
Bir kalbin en güzel hali, başka bir kalbi aydınlattığı andı.