Uçan Balonun Gizemi
Bir sabah, küçük bir kasabanın meydanında kimseye ait olmayan bir balon belirir. Ne ipinde isim vardır ne de içinde hava — sadece gizemli bir mektup. Balonu gökyüzüne salan çocuk, bir hayalin peşine düşer ve rüzgârla birlikte dostluğun gücünü keşfeder.
Küçük Alper, sabah erkenden kalktığında penceresinin önünde asılı duran kırmızı bir balon gördü.
Balonun ipine ince bir not bağlanmıştı:
“Beni bul, gökyüzünü paylaş.”
Alper şaşırdı. “Bu da ne demek?”
Balonu eline aldı, gökyüzüne baktı ama hiçbir şey göremedi.
Kasabanın meydanına koştu, balonu diğer çocuklara gösterdi.
“Belki bir oyun başlıyor!” dedi biri.
Ama balonun içinde garip bir şey vardı: küçük bir ışıltı…
Alper ipi çözdü. Balon yavaşça havalanmaya başladı ama uçmadı.
Sanki onu bekliyordu.
“Peki,” dedi Alper, “seni takip edeceğim.”
Balon süzülerek yola çıktı.
Alper tepeleri, tarlaları geçti, küçük bir derenin kenarına geldi.
Orada başka bir çocuk oturuyordu: Duru.
Elinde aynı balondan vardı — ama mavisi!
İkisinin ipinde aynı yazı yazıyordu.
Duru gülümsedi. “Sanırım bizi aynı yer çağırıyor.”
Balonlar birlikte yükseldi, rüzgârla dans etmeye başladı.
Onları bir tepeye kadar götürdü.
Tepeye vardıklarında yerde kocaman bir sepet buldular.
Üzerinde yazıyordu:
“Hayallerin yönü: Gökyüzü.”
İçine bindiler.
Sepetin altındaki düğmeye bastıklarında balonlar birleşti ve dev bir hava balonu oldular!
Kasaba gittikçe küçülüyor, bulutlar yanlarından geçiyordu.
Ama Alper biraz korktu.
“Ya düşersek?” dedi.
Duru sakinlikle cevapladı: “Güvenmek bazen gökyüzüne bakmaktır.”
Rüzgârın yönü değişti.
Balon bir ormanın üzerine geldi, sonra bir gölün üzerinde süzülmeye başladı.
Aşağıda, suların yansımasında yüzlerce renkli balon göründü.
Alper şaşırdı. “Bu kadar çok balon nereden çıktı?”
Duru gülümsedi. “Belki de herkesin bir hayali var, biz sadece onları görebiliyoruz.”
Güneş batarken, balon yavaşça yere indi.
Bir dağın yamacında küçük bir tabela vardı:
“Hayalini paylaşan, yolunu bulur.”
Alper ve Duru iplerini çözdü, balonlarını tekrar serbest bıraktı.
Balonlar gökyüzüne karıştı, yıldızlarla birleşti.
İkisi de sessizce baktı.
“Bir daha görüşür müyüz?” diye sordu Alper.
Duru gülümsedi. “Aynı gökyüzüne bakarken zaten görüşüyoruz.”
O günden sonra kasabada her çocuk gökyüzüne baktığında bir balon görürse dilek dilerdi.
Ve herkes bilirdi ki o balonlar sadece rüzgârla değil, dostluğun hafızasıyla uçuyordu.
