Ormanın Kalbindeki Söz
Ormanın kalbinde yaşayan hayvanlar, her sabah dostluk yemini ederdi. Ama bir gün küçük bir sincap, verdiği sözü tutamayınca ormanın dengesi bozuldu. Bu masal, güvenin bir ormanı bile ayakta tutan en güçlü kök olduğunu anlatır.
Sabah güneşi, ormanın içindeki ağaçların arasından altın gibi süzülüyordu.
Kuşlar cıvıldıyor, tavşanlar zıplayarak selamlaşıyor, su kenarında su aygırları bile gülümsüyordu.
Orman o kadar huzurluydu ki herkes “Burası dünyanın kalbi,” derdi.
Ve bu kalbin bir sırrı vardı:
Her sabah, tüm hayvanlar “Ormanın Kalbindeki Söz” adlı yemini ederdi.
Yemin şöyleydi:
“Ormanın sesini dinle, dostuna zarar verme, doğayı koru ve verdiğin sözü asla unutma.”
Küçük sincap Lino, bu yemini her gün en yüksek sesle söylerdi.
Fakat o gün, Lino biraz aceleciydi.
Kışa hazırlık yapıyor, fındıklarını biriktiriyor, bir yandan da en yakın arkadaşı Koko’ya yardım edeceğine söz veriyordu.
Ama kendi işleri bitince unuttu gitti.
Koko, ormanın diğer ucunda rüzgârla mücadele ediyordu.
Dallar arasına sıkışan yuvasını kurtarmak için Lino’yu bekledi.
Ama Lino gelmedi.
Rüzgâr sert esti, Koko’nun yuvası dağıldı.
Ertesi sabah orman sessizdi. Kimse yemin etmedi.
Kuşlar fısıldadı: “Bir söz unutuldu, orman küstü.”
Rüzgâr bile esmek istemedi.
Lino’nun içi burkuldu. Hemen Koko’nun yanına koştu.
Ama arkadaşını ağlarken buldu.
Koko başını kaldırdı.
“Ben sana güvenmiştim,” dedi.
Lino utandı. “Özür dilerim, Koko. Sözümü tuttum sanmıştım, ama… orman bana kızdı galiba.”
O anda gökyüzü karardı.
Ağaçların yaprakları sanki fısıldıyordu:
“Söz, sadece ağızdan çıkmaz; kalpten tutulur.”
Lino dizlerinin üstüne çöktü.
Fındıklarını yere bıraktı, ellerini toprağa bastı.
“Orman, senden özür dilerim. Sözüm sana da verilmişti,” dedi.
Rüzgâr yavaşça esti.
Ağaçlar birer birer hışırdadı.
Ve ormanın kalbinden gelen yumuşak bir ses duyuldu:
“Sözünü tutmak, sadece dostuna değil, doğaya da saygıdır.”
Koko sessizce yaklaştı. “Beni affetmen için ne yapabilirim?” dedi Lino.
Koko gülümsedi. “Beraber yeni bir yuva yapabiliriz. Sözlerini eyleme dönüştür.”
Günlerce birlikte çalıştılar.
Ağaç dallarını topladılar, yapraklarla ördüler, yuvayı yeniden kurdular.
Ve sabah olduğunda orman yeniden canlandı.
Kuşlar şarkı söyledi, dereler mırıldandı.
Hayvanlar bir araya geldi. Lino öne çıktı.
“Bugün söz veriyorum: Ormanın kalbini asla unutmam.”
Ve herkesle birlikte yeniden yemin ettiler.
O günden sonra ormanda bir kural kondu:
Kim sözünü unutursa, orman onu hatırlatır.
Rüzgârla, kuş sesiyle, ya da bir fısıltıyla…
Ve ormanın kalbinde hâlâ yazılıdır:
“Söz, kalple verilir; doğayla tutulur.”
